Trzeci krążek Jupiterian zwraca uwagę okładką. Autorem jest polski malarz Mariusz Lewandowski mający w ostatnim czasie spore wzięcie na metalowej scenie, szczególnie tej około-doomowej. Surrealistyczne, apokaliptyczne wizje pasują jak ulał do muzyki takich formacji jak Bell Witch albo Elder Druid. Podobnie dzieje się w przypadku Jupiterian – brazylijskiego kwartetu poruszającego się w doom/death metalu z elementami sludge'u, zanspirowanemu dodatkowo kosmicznym horrorem i okultyzmem.
Duszna atmosfera okładkowego obrazu jest wyczuwalna prawie od samego początku Protosapien. Na rozgrzewkę dostajemy jednak klawiszowy, nieco bombastyczny Homecoming. Następujący po nim Mere Humans prowadzi słuchacza wprost do gigantycznej, ciemnej jaskini, z której nie ma wyjścia – możemy zanurzać się coraz głębiej w plątaninę korytarzy. Ten utwór zachwyca prostym, ale efektownym riffem oraz wszechobecną surowością. Podobnie brzmi całość materiału. Jupiterian nie wdzięczy się do słuchacza proponując mu oszlifowane, bardziej przebojowe fragmenty albo krótsze formy na chwilę wytchnienia (z wyjątkiem wspomnianego intra).
Fani Baroness od dobrych paru lat nie mają łatwego życia. Najnowsze wydawnictwo zespołu Johna Baizleya ponownie wystawia cierpliwość słuchaczy na szwank. Gold & Grey jest piątym albumem długogrającym w dorobku grupy. Dwa kolory oraz długość materiału nieuchronnie wzbudzają skojarzenie z dwupłytowym Yellow & Green, na którym to Baronowa z bezpiecznego sludge'owego schronienia ruszyła w stronę przebojowej, rockowej formuły. Podobieństw międzymi tymi wydawnictwami znajdziemy więcej, ale Gold & Grey jest wartością samą w sobie, wokół której nie można przejść obojętnie (swoją drogą mało brakowało, by płyta nazywała się Orange).
Conan to brytyjska załoga specjalizująca się w ciężkim jak głaz doom metalu zabarwionym sludgem i stonerem. Mocarne, nie biorące jeńców nagrania znaczą drogę muzyków niczym skrwawione truchła przeciwników słynnego Cymeryjczyka, któremu zespół zawdzięcza nazwę. W tym roku ukazało się ich czwarte dzieło zatytułowane Existential Void Guardian.
Płyty Mastodon mają taką dziwną prawidłowość, że wymagają wielokrotnych odsłuchów aby dźwięki stały się w świadomości słuchacza czymś więcej, niż tylko zestawem przyjemnych rockowo-metalowych piosenek. Każdy kolejny obrót krążka w naszym odtwarzaczu dobitnie pokazuje, że możemy do tych nagrań nie tylko beztrosko poruszać kończyną dolną, ale dać się tej zabawie porwać na całego i odnaleźć w niej ukryte znaczenia. Zasada ta ma zastosowanie również przy najnowszym dziele zespołu o wdzięcznym tytule Emperor of Sand.