Doom/stoner metal to niewdzięczna łatka kojarząca się z hermetycznym graniem znanym z płyt wielu wyrastających jak grzyby po deszczu zespołów. W zalewie riffów ogranych dawno temu przez Black Sabbath, a później Sleep albo Electric Wizard pojawiają się jednak grupy przełamujące założenia gatunku. Taką formacją jest Elephant Tree. Już na wydanym cztery lata temu albumie nazwanym Elephant Tree czuć było powiew świeżości, który rozkwił w pełni na najnowszej, trzeciej płycie Habits.
Podstawą każdej z ośmiu kompozycji na tym krążku jest snująca się melodia prowadzona spokojnym głosem wokalisty. Zazwyczaj towarzyszy jej potężny riff, ale zespół chętnie odbywa wycieczki zarezerwowane dla wpływów progresywnych czy nawet post-rockowych. Przykładowo w przedostatnim Wasted usłyszymy niestandardowe partie klawiszy wchodzące w dialog z mocnym, przesterowanym basem. Z kolei w singlowym Bird grupa odpływa w progresywne rejony, dzięki czemu to nagranie może przypaść do gustu sympatykom późniejszych płyt Katatonii czy twórczości Riverside.
Nowy studyjny krążek Marillion okazał się nie lada wyzwaniem. W przeciwieństwie do stosunkowo szybko wpadających w ucho kompozycji z poprzednika Sounds That Can't Be Made pięć utworów zamieszczonych na F.E.A.R. wymaga dokładnego wgryzienia się w zawartość muzyczną. Zapomnijcie o przebojach w rodzaju Don't Hurt Yourself czy Paper Lies, o takim Easter nie wspominając. Przygotujcie się na dźwiękowy minimalizm podporządkowany wizji artystycznej, w której poszczególne instrumenty wygrywają oszczędne partie, niezbędnę by tę wizję zrealizować.
Nigdy nie byłem szczególnym fascynatem albumów koncertowych. Trudno bowiem nawet po części w nagraniach live oddać atmosferę występów na żywo. Są jednak płyty szczególne, które można bez wahania stawiać obok studyjnych dokonań muzyków. Jako przykłady warto wspomnieć Towards the Within Dead Can Dance i wymieniany często Made in Japan Purpli. Do tego rodzaju dzieł z pewnością należy Damage sygnowany nazwiskami Davida Sylviana i Roberta Frippa. Jest to album z kilku względów wyjątkowy.
Muzyka Rush nigdy nie należała do moich faworytów, a przynajmniej tak było na początku muzycznej drogi z Kanadyjczykami. Zetknięcie z najwyżej cenionymi w progresywnym światku albumami Moving Pictures, 2112 czy Hemispheres przyniosło pozytywne dźwiękowe doznania. Nie były to jednak uderzenia przyprawiające o szczególnie szybkie bicie serca, ot klasyka, którą znać i szanować należy. Jak się jednak okazało oprócz tych najtrwalej zapisanych w rockowych annałach dzieł kanadyjskie trio ma w swojej dyskografii poukrywane prawdziwe perełki. Jedną z najjaśniejszych jest Grace Under Pressure z roku 1984. Ale po kolei.