Norweski Shining po raz kolejny przechodzi metamorfozę. Przypomnę, że załoga Jørgena Munkeby startowała od akustycznego jazzu by ruszyć w awangardowe terytoria. Zrobiło się o nich głośniej dzięki albumowi Blackjazz będącemu wypadkową wcześniejszego stylu oraz cięższych odmian metalu. Ostatnie dwie płyty zdradzały tendencje lidera w stronę bardziej przebojowego grania. Kto by jednak pomyślał, że zespołowi przyjdzie romansować z… pop-rockiem.
W mojej świadomości Munkeby to przede wszystkim saksofonista. Nawet w prostych formalnie utworach zamieszczonych na One One One oraz International Blackjazz Society dźwięki tego instrumentu były znakiem rozpoznawczym Shining. Próżno szukać go na Animal, który z jazzem nie ma już nic wspólnego. W zamian otrzymujemy wokale Jørgena utrzymane w irytującym mainstreamowo-radiowym tonie. W otwierającym krążek Take Me atakują nas kiczowate klawisze wiele mówiące o charakterze dzieła. Większość nagrań opiera się mimo wszystko na klasycznym brzmieniu Shining – mamy podkręcone tempo, przesterowane, a jednocześnie syntetyczne brzmienie gitar. Te elementy sprawiają, że da się Animal słuchać.
Alicja nie rozpieszcza fanów częstotliwością wypuszczania nowych wydawnictw. Od premiery świetnego The Devil Put Dinosaurs Here minęło wszak pięć długich lat. Apetyt na kolejny longplay rósł, chociaż nie był tak podszyty niepewnością jak w przypadku pierwszego po reaktywacji albumu Black Gives Way to Blue. Do nowego wcielenia Alice in Chains już dawno zdążyłem się przyzwyczaić podobnie jak do aktualnego wokalisty Williama DuValla. Charyzmatycznego, będącego po prostu sobą – w żadnym razie nieaspirującego do bycia kopią nieodżałowanego Layne'a Staleya.
Conan to brytyjska załoga specjalizująca się w ciężkim jak głaz doom metalu zabarwionym sludgem i stonerem. Mocarne, nie biorące jeńców nagrania znaczą drogę muzyków niczym skrwawione truchła przeciwników słynnego Cymeryjczyka, któremu zespół zawdzięcza nazwę. W tym roku ukazało się ich czwarte dzieło zatytułowane Existential Void Guardian.
Stonowane dźwięki, przelewająca się woda, niepokojące, narastające brzęczenie. Muzyczna burza szybko ulegająca delikatnym partiom instrumentów i subtelnemu kobiecemu głosowi. W tym miejscu możemy spodziewać się wszystkiego, a najbardziej chyba folku, ambientu, może drone'u. Uderzenie perkusji przynosi znowuż retro doomową kanonadę. Tak zaczyna się drugi album włoskiej formacji Messa zatytułowany Feast for Water – jeden z najciekawszych krążków ostatnich lat w dziedzinie psychodelicznego doom metalu.